محبوبه ربیعی؛ زویا آبام
چکیده
خودسازماندهی به مفهوم توانایی سیستم‌های بیولوژیکی، طبیعی و جامعه در تغییر ساختار خود توسط خودشان در طی روند تعامل شان با محیط و یکی از اصول مهم سیبرنتیک و مفهومی هسته‌ای و مهم از علم سیستم‌هاست. خودسازماندهی گرچه ریشه در زیست‌شناسی و فیزیک دارد، اما نظام‌های اجتماعی ، اینترنت و شبکه‌های اجتماعی مجازی را نیز به دلیل دارا بودن ویژگی‌های ...
بیشتر
خودسازماندهی به مفهوم توانایی سیستم‌های بیولوژیکی، طبیعی و جامعه در تغییر ساختار خود توسط خودشان در طی روند تعامل شان با محیط و یکی از اصول مهم سیبرنتیک و مفهومی هسته‌ای و مهم از علم سیستم‌هاست. خودسازماندهی گرچه ریشه در زیست‌شناسی و فیزیک دارد، اما نظام‌های اجتماعی ، اینترنت و شبکه‌های اجتماعی مجازی را نیز به دلیل دارا بودن ویژگی‌های نظام‌های خودسازمانده( همچون پیچیدگی، پویایی، عدم تعادل، خودجوشی، میان کنش، بازآفرینی، خودمحافظتی، هم افزایی، بازخورد مثبت و منفی و. . . ) می توان خودسازمانده در نظر گرفت . جامعه را می‌توان به عنوان نظامی خودآفرین و خودسازمانده توصیف کرد که قادر است با میان کنش‌ها و تعاملات ساختاری و کنش‌گران اجتماعی و بر مبنای فعالیت‌های خلاق انسان به بازتولید و سازماندهی خود بپردازد. اینترنت نیز به عنوان یک نظام فناورانه – اجتماعی ( متشکل از یک زیر سیستم فناورانه یا شبکه‌ای متشکل از شبکه‌های رایانه‌ای و زیر سیستم اجتماعی یا شبکه‌ای متشکل از شبکه‌های ارتباطات اجتماعی) و شبکه‌ای از شبکه‌ها است که عامل انسانی در خودسازماندهی وب نقش اساسی ایفا می‌کند . مطالعه حاضر به شیوه مرور مفهومی و با هدف تبیین اصل خودسازماندهی در نظام‌های اجتماعی بویژه اینترنت و شبکه‌های اجتماعی مجازی انجام شده است.
